Uroki Paryża cz.1

Gdy z głową w chmurach tanecznym krokiem przemierzałam urokliwe ulice Paryża marzyłam o szkole matematyczno-baletowej ciągle spokój zakłócał mi przewodnik oraz wysiłek, ale do niego byłam akurat przyzwyczajona.
- Po prawej na Placu Marsowym Wieża Eiffla, po lewej Luwr, za sto metrów Pola Elizejskie a za 200 Loara. - przewodnik doprowadzał mnie już do szału.
- Pola, tylko spójrz. Nie, nie patrz! Przecież nawet nie zdążysz. Mam dość. Jesteśmy przecież w mieście mody, miłości i zakochanych, tak dalej być nie może. Nie da się zwiedzić tego miasta w kilka minut.
- Rozumiem, ale do czego zmierzasz? - odparła ze stoickim spokojem moja starsza siostra. Zawsze wolała stać cicho, bez pretensji w przeciwieństwie do mnie.
- Cierpliwości, zaraz się przekonasz.
- Tylko proszę cię, nie rób nic głupiego.
- No dobrze, znasz Mnie. Postaram się, ale nic nie obiecuję.
Ćwicząc szase, szybko udałam się w kierunku kierownika wycieczki.
- Nie chcę być niegrzeczna, ale
- Już jesteś - przerwał niekulturalnie.
- Czy mogę dokończyć? - westchnął - Ach, dziękuję - dodałam odrobinę sarkastycznie - Wie pan gdzie jesteśmy?! Tak, to Paryż. Więc czy mógłby Pan łaskawie zwolnić i pozwolić nam delektować się pięknem wycieczki?
- Dziecko.
- Nie jestem dzieckiem, mam 20 lat.
- Mademoiselle - odezwał się drwiąco - ja tu jestem przewodnikiem. Ja ustalam zasady i nie znoszę skarg. Jakoś reszcie grupy to nie przeszkadza.
- Tak, bo czekają jedynie na obiad i sen. Wielkie z nich obieżyświaty... - burknęłam pod nosem.
- Nikt cię nie zmusza do bycia tu, jak znikniesz nie sądzę, by ktoś się martwił.
- Może i tak zrobię. Dziękuję za radę. Au revoir!
- Merci, zawsze do usług.

***

- Pola - powiedziałam rozdrażniona - spadamy stąd. Takiego Paryża, nie miałam na myśli. Jesteśmy przecież dorosłe, samowystarczalne.
- To przecież szaleństwo!
- Carpe diem! - dodałam bagatezizując sprawę - No zgódź się! Proszę, proszę, proszę - spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem
- Na twoją odpowiedzialość. - odparła niechętnie, po długich namysłach. Jej też się tu nie podobało.
- Jak ja cię kocham! To co najpierw? Piruety na Polach Elizejskich?
- Prowadź.

Po długim, wyczerpującym spacerze, zadowolone mocą wrażeń, zaczęłyśmy szukać noclegu. Mnie osobiście zachwycił mały hotelik przy bocznej uliczce. Swoją siłą perswazji przekonałam Polę, abyśmy zatrzymały się właśnie tam. Skromnie i nie drogo, wprost idealnie. Dostałyśmy pokój numer 25 na drugim piętrze. Napełnona euforią do pełna, zaczęłam rozpakowywać siebie i siostrę. Noc minęła nam bardzo szybko, a rano powitał nas dźwięk akordeonu, należącego do ulicznego grajka, który wyśpiewywał serenady. Czem prędzej ubrałam zwiewną sukienkę w kwiatki i wyjrzałam przed drzwi hotelu. Nie mogłam się oprzeć muzyce, wrzuciłam kilka euro, lecz melodia odpowiadała mi tak bardzo, że po prostu musiałam zatańczyć. Wykonała jeden ze słynnych układów baletowych w mojej interpretacji. Nie spodziewałam się nawet, że koło mnie zbierze się taka ilość widzów bijących brawa i zachwycając się w ojczystym języku, który całe szczęście rozumiałam. Zmęczona do granic możliwości postarałam ukłonić się z gracją i odejść...

Aby zapoznać się z okolicą przeszłam się po równoległej ulicy. Moim oczom ukazał się smutny widok młodej kobiety z małą córeczką na rękach, klęczących pod jednym z kamienic.
- Spokojnie Julcia, wszystko będzie dobrze. Znajdę coś dla nas - zaskoczyło mnie, bo usłyszałam mój ojczysty język. Musiałam kilka razy pomrugać oczami, bo wypędzić z nich łzy. Instynkt kazał mi podejść i pomóc, tylko jak?
- Dzień dobry!
- Dzień dobry! - odpowiedziała zmęczonym głosem, lecz z odczuwalną nutką nadziei kobieta.
- Czy mogłabym jakoś pomóc?
- Nie sądzę, choć to miło z Pani strony. W nocy nie jest tak źle, póki co.
- Mieszkam niedaleko z siostrą i mamy jeden wolny pokój. Wiem, to skromna oferta. Kuchnia, łazienka i dwa pokoje, ale czy nie zechciałaby pani z nami zamieszkać, przynajmniej na jakiś czas?
- Doceniam pani propozycję, ale nie chcę robić kłopotu.
- Ależ proszę się zgodzić. I pani i małej to dobrze zrobi, a dla mnie i siostry to żaden kłopot. Wiem, nie znam pani. Nie mam żadnych podstaw, by wam pomagać. Ale chcę tego, może to nierozważne i nierozsądne, więc niech się pani zgodzi.
- Na pewno? Czuję się niezręcznie...
- Bez powodu. Zapraszam . Przejdźmy na ty.
- Jestem Marianna, a to Julia. - podała mi rękę córeczki, która uśmiechnęła się i zaśmiała.
- Ada. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że mogę pomóc, to dla mnie zaszczyt.
- Widziałam jak tańczyłaś, jestem pod wrażeniem.
- Daj spokój, to nic takiego.
- Też kiedyż uprawiałam balet. Ach, piękna przygoda.
- To jest nas trzy. Ja, ty i moja siostra Pola i to jeszcze w Paryżu. To miasto zawsze wzbudzało we mnie zachwyt - całe przepełnione magią...

Z góry przepraszam za błędy wszelkiego rodzaju i akcję ;) Tylko nie mam pomysłu na tytuł, pomożecie? Pomyślałam, że możemy zacząć trzecie opowiadanie ( od Piorunpoli jeśli chce )  Napiszcie, czy chcecie je kontynuować. Jeśli nie? nie obraże się oczywiście ;) Mogę je przecież pisać sama.
Pozdrawiam serdecznie i zachęcam do komentowania. Asia *.*