Magiczna czwórka oraz tajemnice Nelki

- Bądź grzeczny! Przyjadę za półtorej godziny! - rzuciła mama Darka zanim odjechała.
- OK! - krzyknął w odpowiedzi wysoki blondyn o jasnozielonych oczach.
Samochód odjechał pozostawiając za sobą chmurę dymu. Chłopiec patrzył jeszcze przez chwilę na oddalający się pojazd, a potem poszedł w stronę szaro-białego, dobrze mu znanego, budynku szkoły. Wszedł do szatni, zmienił prędko buty i udał się w kierunku sali gimnastycznej. Idąc już w kierunku wolnych ławek zauważył trzy znajome twarze. Niska, chudziutka dziewczyna o czarnych włosach i piwnych, dużych oczach podskoczyła do Darka i zaczęła swój monolog.
- Gdzie byłeś? Nad morzem? W górach? Czy może w domu? Bo ja byłam w Warszawie, we Francji i w Poz...
- Kaja!
- Co?
- Byłem w Tatrach!
- Czyli w górach? - nie uczyła się zbyt dobrze i zazwyczaj miała wątpliwości.
- Tak! Czy możemy się najpierw przywitać?
- Eeeee... No jasne! Cześć! Co u ciebie?
- Dobrze. A co u was? - zwrócił się do stojących obok nastolatków: średniego wzrostu brunetki o błękitno-zielonych oczach i wysokiego, ciemnego blondyna o małych brązowych oczkach.
- OK! - odpowiedzieli równocześnie.
Potem nastąpiła czterdziestominutowa przemowa dyrektorki.
          *****
Po apelu uczniowie rozeszli się do klas. Przed i w każdej sali panował nieznośny hałas. W końcu uczniowie 6b weszli do swojej ulubionej klasy przyrodniczej nr4. Przez kilka minut wychowawczyni, Zielka (tak ją nazywali), pisała na tablicy informacje, lecz wszyscy kręcili się koło szkolnek piękności, Anieli. Jej niezwykły kolor włosów, błyszczący rudy, ciemnozielone oczy oraz idealna sylwetka niesamowicie przyciągały uwagę. Nagle drzwi otworzyły się i wyszła z nich dziewczyna o takim magicznym wyglądzie: czarne, długie włosy z jednym pasemkiem bieli układające się owiele lepiej niż fryzura Kaji, czarne, duże oczy, długaśne, zgrabniutkie nogi i superowe ciuchy. Do końca lekcji informacyjnej chłopcy się koło niej kręcili.
 *****
Następnego dnia ta nowa dziewczyna siadała na każdej lekcji koło Michała, który się nieustannie czerwienił z wrażenia. W końcu nadeszła ostatnia lekcja - przyroda. Kiedy każdy usadowił się na swoim na swoim miejscu na środek wyszła ta nowa.
- Nazywam się Kornelia Lejra, ale mówcie mi Nelka. Dowiedzieliście się tego dopiero w tej chwili, bo żaden nauczyciel nie odczytał listy obecności i nikt nie był łaskaw mnie zapytać jak mam na imię.
- Bo jesteś taka piękna... ach... - zachwycał się Daniel.
- OK, wiem. Moim hobby jest tenis, ale równie dobrze gram na fortepianie i na nerwach. Znam angielski, trochę niemiecki i hiszpański oraz oczwiście polski. Lubię też śpiewać i chodzić na zakupy - Nelka usiadła ponownie obok Michała.
Drzwi się otworzyły i do klasy weszła Zielka. Rozejrzała się i złapała za głowę.
- Zapomniałam wam przedstawić Kornelii!
- Ona sama się nam pięknie przedstawiła... ach.. - powiedział Michał.
- Eeeee... dobrze.
Zielka omówiła sprawy organizacyjne i widząc, że nikt sie tym nie zainteresował przystąpiła do lekcji przyrody.
- Kto mi powie co to fotosynteza?
Ręce podniosły Kaja i Nelka.
- Może... Kaja.
- Ja chciałam panią poprawić.
- Co?
- Chodzi pani o syntezę.
- Co?
 W tej chwili pani nie robi zdjęcia syntezie ani pani ich nam nie pokazuje, więc nie mówimy fotosynteza.
Cała klasa zaczęła się śmiać.
- Kaju, uczyłaś się tego przez dwa lata i...
- Sądzę, że to błąd ortograficzny, bo nareszcie to zrozumiałam.
Zadzwonił dzwonek. Uczniowie spakowali się i pobiegli do szatni. Gdy każdy był już w drodze do domu, Nelka czekała przed szkołą. Patrzyła się na czubek Sky Towera. Nagle ktoś złapał ją za ramię i nie miał zamiaru puścić. Wtedy stało się coś miagicznego...

Spodobało się? Napiszcie co  jest nietak, a co jest OK. Tylko szybko!

piorunpola