Magiczna czwórka i tajemnice Nelki część 5

   Otworzyła mu na oko 17-letnia dziewczyna. Miała kręcone, brązowe włosy mniej więcej do ramion. Jej cera była nieco ciemniejsza od Kornelii, którą Darek spodziewał się ujrzeć. Chłopaka oblał zimny pot. "To nie ona - pomyślał."
Ręce zaczęły mu się trząść jeszcze bardziej, a serce mocniej biło. A co jeśli pomylił domy? Co jeśli pani miała zły numer? Co jeśli Nelka się przeprowadziła i dlatego nie było jej w szkole? Wszystkie te rzeczy wydawały się Darkowi bardzo prawdopodobne, zwłaszcza ta ostatnia. "Dość tego - pomyślał." Wziął głęboki wdech, żeby się uspokoić i zapytał:
- Dzień dobry, czy je...
- Nie, Kornelii nie ma.
Darek stanął jak wryty. Skąd ta dziewczyna wiedziała o co chciał zapytać? Niby oczywiste skoro przychodzi chłopak w jej wieku, ale i tak.
Chłopak przyjrzał się dziewczynie dokładniej. Powiedziała tak obojętnie, jednak po wnikliwszym spojrzeniu widać było, że się martwi. Tak naprawdę, mówiąc to nie było jej łatwo. Tak przynajmniej myślał Darek.
I dobrze myślał. Dziewczyna otwierając drzwi miała nadzieję ujrzeć swoją siostrę. Jednak doznała rozczarowania. Już nie po raz pierwszy.
Darka zainteresował ten dom. No, i oczywiście miejsce pobytu Kornelii.
- A można wiedzieć, gdzie ona jest? - zapytał.
- Można, ale tego sam byś się musiał dowiedzieć. Ja nie mam zielonego pojęcia - odpowiedziała mu dziewczyna.
- I nie wie pani dlaczego nie ma jej już tydzień?
- Nie.
Darek zamyślił się. Gdzie też ona mogła być? Chłopak tego nie wiedział. I wydało mu się dziwne, że jej współlokatorka tego nie wie. Za to przerwała ona jego rozmyślania.
- Może wejdziesz? Jakoś mi tak dziwnie stać w drzwiach, zwłaszcza, że nie jesteś dość rozmowny.
Zapytany skinął głową. Dziewczyna odsunęła się wpuszczając go do środka. Wnętrze wyglądało dość interesująco. Darek  wszedł najpierw do małego przedpokoju z ciemno-czerwonymi ścianami i tam zdjął kurtkę. Następnie przekroczył wejście do salonu. Nie było tam drzwi. Ten pokój był bardzo duży i Darkowi aż zaparło dech w piersiach. Ściany były zielono-bordowe i znajdowało się tam strasznie dużo mebli. Były ze dwie sofy, wielka plazma i ok. trzy komody. Stało tam również pianino, a niedaleko, oparta o ścianę, znajdowała się gitara. Żyrandol był jakby z kryształów i mienił się kolorami tęczy.
To wszystko zapierało dech w piersiach, jednak jedno Darka zastanowiło. Jak to możliwe, że pokój jest taki wielki skoro cały dom był taki mały? Zresztą chłopak wyczuwał tu jakąś magiczną aurę...
Na jednej komodzie stało zdjęcie rodzinne. Na nim była dwójka dorosłych, zapewne rodziców, oraz dziewczyna, która wpuściła Darka do domu i Kornelia. Co więcej, Nelka trzymała na rękach małego... wilka! Nie kotka, nie pieska tylko wilka! Był szaro-czarno-biały. Chłopaka bardzo zdziwił ten widok. Rozumiał, że można mieć małego pieska, ale żeby wilka?!
Nawet nie zauważył kiedy dziewczyna podeszła do niego. Drgnął.
- Jestem Gabrysia - podała mu rękę. Uścisnął ją. A po chwili dodała. - Lejra.
- Czyli, że jest pani siostrą Kornelii? - zapytał Darek,a dziewczyna przytaknęła. - I naprawdę nie wie pani gdzie ona jest?
Gabrysia potrząsnęła głową.
- Nie, młodej nie ma od pierwszego dnia w szkole. Nie wróciła wtedy do domu.
- I nie przyszła pani do szkoły, żeby się czegoś dowiedzieć?
Brunetka wzruszyła ramionami.
- Młoda czasami tak ma. Szwęda się i wraca dopiero następnego dnia. - po chwili dodała. - Albo za dwa dni.
Darek zmarszczył brwi.
- Młoda?
- Tak na nią mówię. Też dlatego, że jest sporo młodsza ode mnie.
- Dobrze, to skoro pani nic nie wie... - zaczął chłopak. - To ja może już pójdę.
Gabrysia skinęła głową.
- To do widzenia pani. - pożegnał się Darek.
- Do widzenia.
Chłopak zerknął jeszcze raz na zdjęcie rodzinne i wyszedł. Słyszał jak zamknęły się za nim drzwi. Spojrzał w niebo i pomyślał: "Kornelio, gdzie jesteś?"

***

To był jej ojciec. Tak to był jej ojciec, którego kiedyś tak kochała. Który czytał jej kiedyś bajki na dobranoc. Który pocieszał, gdy miała gorszy dzień. Z którym kiedyś przeżywała wszystkie swoje przygody i wycieczki. Jednak niestety zszedł na złą drogę.
- Odczep się ode! - wrzasnęła Nelka.
Mężczyzna ze szramą zaśmiał się.
- O nie, moja mała, nie. Ty tu zos... - nie skończył, bo nagle kawałek ściany uległ potężnemu wybuchowi. Wszędzie zaroiło się od dymu. Kornelia nie wiedziała kto, ale ktoś zaczął rozwiązywać wszystkie krępujące ją liny.
- Szybko, chodź - usłyszała znajomy głos.
Ten ktoś zaczął ją ciągnąć w stronę wyrwy. Zaczęli biec, a Nelka i tak nie widziała osoby, która ją uratowała. Za to za sobą słyszała krzyki mężczyzn.
W końcu, po paru minutach męczącego biegu, zatrzymali się. Dziewczyna nareszcie zobaczyła swojego wybawcę. Był to wysoki, 18-letni i zadyszany chłopak, prawie mężczyzna. Czyli jednym słowem jej brat cioteczny.
- Co ty wyprawiasz? Gdyby ojciec cię dopadł byłoby po tobie. Nawet gdyby się dowiedział, że to ty. - zdenerwowała się Kornelia.
- Wyluzuj, młoda - odpowiedział spokojnym głosem Patryk.
- jak mam wyluzować co? Niedawno zobaczyłam swojego ojca! tego samego co próbuje odebrać mi moc! - krzyknęła Nelka. Po chwili się uspokoiła i dodała. - A tak w ogóle skąd wiedziałeś, że tu jestem? I, że mnie nie ma?
- Zaklęcie naprowadzające - wyjaśnił chłopak z uśmiechem. - I twoja siostra.
- Gabi ci powiedziała? - zdziwiła się Kornelia. - To ona w ogóle się martwiła?
Patryk spoważniał.
- Daj spokój młoda - powiedział. - Ona zawsze się o ciebie martwi, chociaż tego nie okazuje. Mówiła mi. - tu uśmiechnął się złośliwie. - Prawie płakała.
Nelka wytrzeszczyła oczy. Jej brat cioteczny się zaśmiał. Jednak nagle coś zaszeleściło. Oboje od razu podskoczyli i stanęli do siebie plecami gotowi do walki. Tuż po tym z krzaków coś wyskoczyło...

Od razu przepraszam za wszystko co jest tam źle. ;D I wybaczcie, że tyle rzeczy dodałam, ale po prostu musiałam. ;) Mam nadzieję, że się nie obrazicie. A tak w ogóle to się podoba? Mam nadzieję, że tak. ;)